BLOG

DENK JE JEZELF IN DE RONDTE?


‘Helaas Leonie, er is een andere afspraak tussen gekomen.’ Dit is de vierde afzegging voor een bijeenkomst die beslissend is voor het verdere verloop van het project. Anderen hebben een ziek kind, vertrekken onverwacht naar het buitenland of moeten het huis van een overleden ouder uitruimen. Het zal zeker weer twee maanden duren voor ze iedereen weer bij elkaar krijgt en die tijd is er niet. Hoe verder? Ze raakt verstrikt in het afwegen van alle verschillende belangen; van betrokken partijen, de deelnemers, subsidiegevers, fondsen en natuurlijk die van haar eigen positie in het geheel.

Leonie weet niet hoe ze hieruit moet komen. Het heeft geen zin om de bijeenkomst door te laten gaan als de helft van de mensen er niet zal zijn. Maar als de bijeenkomst niet door gaat, staat het project stil... En dan komt altijd weer de basale vraag op: ‘Waarom zou ik blijven werken aan een project, waarvoor de deelnemers kennelijk niet gemotiveerd zijn?’ Ze hoort zichzelf constateren dat het ‘paarlen voor de zwijnen werpen is’, wat haar weer terugbrengt naar het begin van de maalstroom van gedachten.

Allerlei mogelijkheden passeren de revue: contact opnemen met het bestuur? De handdoek in de ring gooien? Schijnbaar onverstoorbaar weer een datumprikker versturen? Ze realiseert zich; ‘Ik ben zelf degene die iets moet doen om het geheel uit deze impasse te krijgen.’ Hoe kan ze zichzelf uit deze denkspiraal losmaken, zoals baron van Munchausen zichzelf aan zijn haren uit het moeras trok? Het verwoed blijven zoeken naar de juiste oplossing zal haar niet helpen.

Wat hier helpt, is in de eerste plaats het omzetten van de spiraal in een lijn van links naar rechts. Deze begrens je aan twee kanten door twee grenspalen op de lijn te benoemen; twee uitersten die je in elk geval niet wil. Tussen deze twee uitersten bevindt zich, ergens op de lijn, de denkrichting die je verder brengt. In dit geval kunnen de uitersten voor Leonie bestaan uit aan de ene kant ‘het project niet willen laten mislukken’ en aan de andere kant ‘als projectleider geen speelbal willen zijn van de deelnemers’. Het benoemen van deze twee ‘no go area’s’ geeft lucht. Nu hoeft het denken zich alleen nog te richten op de ruimte die tussen deze twee gebieden ligt.

Als je deze twee onwenselijke posities niet benoemt en alle ruimte open laat, kun je niet constructief nadenken. Dan blijf je jezelf heen en weer slingeren tussen gedachten als ‘iedereen heeft het te druk, daar kan ik toch geen invloed op uitoefenen’ en ‘ik kan er altijd nog mee ophouden’. In de ene optie ben je een willoos slachtoffer en in de andere kies je voor je verlangen naar verlossing, waarmee je jezelf los maakt van de situatie. Beide opties geven niet de gewenste gemoedsrust; ze helpen je niet om de kwestie op te lossen.

Leonie stelt haar uiterste grenzen vast en kiest het juiste midden daartussen. Ze stuurt een pittige mail aan de deelnemers van het project over de gezamenlijke verantwoordelijkheid. Ze laat de bijeenkomst doorgaan met de beschikbare mensen en bespreekt van te voren telefonisch de agendapunten met de afwezigen. Resultaat: de deelnemers zijn weer bij de les, haar positie is verstevigd, het project gered. En misschien het allerbelangrijkste: ze heeft weer zin in wat haar te doen staat. Ze weet weer waarom ze nodig is in dit geheel, juist in deze rol.


Denk jij jezelf wel eens in de rondte? Socrates helpt!
Wil je gebeld worden voor een socratische impuls? Stuur een mail met je vraag en je telefoonnummer.

Wil je meer weten over het juiste midden of wat praktische filosofie voor jou en je bedrijf kan betekenen? Schrijf je in voor de gratis tips en advies.